பிரபந்த தனியன்கள்
பாசுரங்கள்
நிதியினை பவளத் தூணை* நெறிமையால் நினைய வல்லார்,*
கதியினை கஞ்சன் மாளக்* கண்டுமுன் அண்டம்ஆளும்,*
மதியினை மாலை வாழ்த்தி* வணங்கிஎன் மனத்து வந்த,*
விதியினைக் கண்டு கொண்ட* தொண்டனேன் விடுகிலேனே (2)
காற்றினை புனலை தீயைக்* கடிமதிள் இலங்கை செற்ற-
ஏற்றினை,* இமயம் ஏய* எழில்மணித் திரளை,* இன்ப-
ஆற்றினை அமுதம்-தன்னை* அவுணன் ஆர்உயிரை உண்ட-
கூற்றினை,* குணங்கொண்டு உள்ளம்* கூறுநீ கூறுமாறே
பாயிரும் பரவை தன்னுள்* பருவரை திரித்து,* வானோர்க்கு-
ஆயிருந்து அமுதங் கொண்ட* அப்பனை எம்பிரானை,*
வேயிருஞ்சோலை சூழ்ந்து* விரிகதிர் இரிய நின்ற,*
மாயிருஞ்சோலை மேய* மைந்தனை வணங்கி னேனே.
கேட்கயான் உற்றதுஉண்டு* கேழல்ஆய் உலகம்கொண்ட,*
பூக்கெழு வண்ணனாரைப்* போதரக் கனவில் கண்டு,*
வாக்கினால் கருமம் தன்னால்* மனத்தினால் சிரத்தை தன்னால்,*
வேட்கை மீதூர வாங்கி* விழுங்கினேற்கு இனியவாறே.
இரும்புஅனன்றுஉண்ட நீர்போல்* எம்பெருமானுக்கு* என்தன்-
அரும்பெறல் அன்புபுக்கிட்டு* அடிமை பூண்டு உய்ந்து போனேன்,*
வரும்புயல் வண்ணனாரை* மருவிஎன் மனத்து வைத்து,*
கரும்பின்இன் சாறு போலப்* பருகினேற்கு இனியவாறே.
மூவரில் முதல்வன்ஆய* ஒருவனை உலகம் கொண்ட,*
கோவினை குடந்தை மேய* குருமணித் திரளை,* இன்பப்-
பாவினை பச்சைத் தேனை* பைம்பொன்னை அமரர் சென்னிப்-
பூவினைப்,* புகழும் தொண்டர்* என்சொல்லிப் புகழ்வர் தாமே?
இம்மையை மறுமை-தன்னை* எமக்கு வீடுஆகி நின்ற,*
மெய்ம்மையை விரிந்த சோலை* வியன் திருஅரங்கம் மேய,*
செம்மையை கருமை தன்னை* திருமலை ஒருமையானை,*
தன்மையை நினைவார் என்தன்* தலைமிசை மன்னுவாரே
வானிடைப் புயலை மாலை* வரையிடைப் பிரசம் ஈன்ற,*
தேனிடைக் கரும்பின் சாற்றை* திருவினை மருவி வாழார்,*
மானிடப் பிறவி அந்தோ!* மதிக்கிலர் கொள்க,* தம்தம்-
ஊனிடைக் குரம்பை வாழ்க்கைக்கு* உறுதியே வேண்டினாரே.
உள்ளமோ ஒன்றில்நில்லாது* ஓசையில் எரிநின்றுஉண்ணும்*
கொள்ளிமேல் எறும்பு போலக்* குழையுமால் என்தன் உள்ளம்,*
தெள்ளியீர்! தேவர்க்கு எல்லாம்* தேவராய் உலகம் கொண்ட-
ஒள்ளியீர்,* உம்மை அல்லால்* எழுமையும் துணை இலோமே.
சித்தமும் செவ்வை நில்லாது* என்செய்கேன் தீவினையேன்?
பத்திமைக்கு அன்புஉடையேன்* ஆவதே பணியாய் எந்தாய்,*
முத்துஒளி மரகதமே!* முழங்குஒளி முகில்வண்ணா,* என்-
அத்த! நின் அடிமை அல்லால்* யாதும்ஒன்று அறிகிலேனே.
தொண்டுஎல்லாம் பரவி நின்னைத்* தொழுதுஅடி பணியுமாறு-
கண்டு,* தான் கவலை தீர்ப்பான்* ஆவதே பணியாய் எந்தாய்,*
அண்டம்ஆய் எண்திசைக்கும்* ஆதிஆய் நீதிஆன,*
பண்டம்ஆம் பரம சோதி* நின்னையே பரவு வேனே.
ஆவியை அரங்க மாலை* அழுக்குஉடம்பு எச்சில் வாயால்
தூய்மைஇல் தொண்டனேன் நான்* சொல்லினேன் தொல்லை நாமம்
பாவியேன் பிழைத்தவாறுஎன்று* அஞ்சினேற்கு அஞ்சல்என்று
காவிபோல் வண்ணர் வந்து* என் கண்ணுளே தோன்றினாரே.
இரும்புஅனன்றுஉண்ட நீரும்* போதரும் கொள்க,* என்தன்-
அரும்பிணி பாவம் எல்லாம்* அகன்றன என்னை விட்டு,*
சுரும்புஅமர் சோலை சூழ்ந்த* அரங்கமா கோயில் கொண்ட,*
கரும்பினைக் கண்டு கொண்டு* என் கண்இணை களிக்குமாறே.
காவியை வென்ற கண்ணார்* கலவியே கருதி,* நாளும்-
பாவியேன்ஆக எண்ணி* அதனுள்ளே பழுத்து ஒழிந்தேன்,*
தூவிசேர் அன்னம் மன்னும்* சூழ்புனல் குடந்தையானைப்,*
பாவியேன் பாவியாது* பாவியேன் ஆயினேனே!
முன்பொலா இராவணன்தன்* முதுமதிள் இலங்கை வேவித்து,*
அன்பினால் அனுமன் வந்து* ஆங்குஅடிஇணை பணிய நின்றார்க்கு,*
என்புஎலாம் உருகிஉக்கிட்டு* என்னுடை நெஞ்சம் என்னும்,*
அன்பினால் ஞான நீர்கொண்டு* ஆட்டுவன் அடியனேனே.
மாயமான் மாயச் செற்று* மருதுஇற நடந்து,* வையம்-
தாய்அமா பரவை பொங்கத்* தடவரை திரித்து* வானோர்க்கு-
ஈயும்மால் எம்பிரானார்க்கு* என்னுடைச் சொற்கள் என்னும்,*
தூய மாமாலை கொண்டு* சூட்டுவன் தொண்டனேனே.
பேசினார் பிறவி நீத்தார்* பேர்உளான் பெருமை பேசி,*
ஏசினார் உய்ந்து போனார்* என்பது இவ்உலகின் வண்ணம்,*
பேசினேன் ஏச மாட்டேன்* பேதையேன் பிறவி நீத்தற்கு,*
ஆசையோ பெரிது கொள்க* அலைகடல் வண்ணர் பாலே.
இளைப்பினை இயக்கம் நீக்கி* இருந்துமுன் இமையைக் கூட்டி,*
அளப்பில் ஐம்புலன்அடக்கி* அன்புஅவர் கண்ணே வைத்து,*
துளக்கம்இல் சிந்தை செய்து தோன்றலும் சுடர்விட்டு,* ஆங்கே-
விளக்கினை விதியின் காண்பார்* மெய்ம்மையைக் காண்கிற் பாரே
பிண்டியார் மண்டை ஏந்தி* பிறர்மனை திரிதந்துஉண்ணும்-
உண்டியான்* சாபம் தீர்த்த ஒருவன்ஊர்,* உலகம் ஏத்தும்-
கண்டியூர் அரங்கம் மெய்யம்* கச்சிபேர் மல்லை என்று-
மண்டினார்,* உய்யல் அல்லால்* மற்றையார்க்கு உய்யல்ஆமே? (2)
வானவர் தங்கள் கோனும்* மலர்மிசை அயனும்,* நாளும்-
தேமலர் தூவி ஏத்துவடிம்* சேச் செங்கண் மாலை,*
மானவேல் கலியன் சொன்ன* வண்தமிழ் மாலை நாலைந்து,*
ஊனம்அதுஇன்றி வல்லார்* ஒளிவிசும்பு ஆள்வர் தாமே (2)
